Ο Cornelius Minor και ο Kass Minor βοηθούν τους συμμετέχοντες στο #AMLE22 να βρουν τα αποτελέσματα τους ως εκπαιδευτές
Ο Cornelius και ο Kass Minor πιστεύουν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν μόνο στο σχολείο. Γινονται. Είναι μια στάση που αντικατοπτρίζει όσα γνωρίζουμε για τις βέλτιστες πρακτικές των μεσαίων βαθμών, καθιστώντας τους τους ιδανικούς βασικούς συντελεστές για το #AMLE22 και την επιστροφή μας σε προσωπική διάσκεψη. Είχαμε την ευκαιρία να καθίσουμε με τον Κορνήλιο και τον Κας για να μιλήσουμε για το όραμά τους για επανασχεδιασμένο σχολείο.
Πώς πρέπει να είναι το σχολείο;
«Ξαναφανταστείτε». Είναι ένας όρος που ακούς να κυκλοφορεί στον κόσμο της εκπαίδευσης. Το ακούγαμε όλο και περισσότερο καθώς ο COVID αναδεικνύεται ως σημαντικός ενοχλητικός παράγοντας στα σχολεία από το φάσμα των ενδιαφερομένων, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών, των εκπαιδευτικών και των γονέων. Αλλά όταν έρθει η ώρα, για τι πράγμα μιλάμε; Ο Cornelius και ο Kass το κατέστησαν σαφές από την αρχή – το να ξανασκεφτείς το σχολείο είναι σκληρή δουλειά. «Αν λέτε επανασχεδιασμός», προειδοποιεί ο Κορνήλιος, «πρέπει να είστε έτοιμοι για τη συστημική αλλαγή που θα απαιτηθεί για να τεθεί σε ισχύ».
Το δίδυμο βλέπει πολλές ευκαιρίες για συστημική αλλαγή που μπορεί να ωφελήσει τα παιδιά. Ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ είναι η πρόσβαση. Ο Cornelius εξηγεί, «λέμε πράγματα όπως „στο γυμνάσιο πιστεύουμε στην υποστήριξη όλων των παιδιών“, αλλά στη συνέχεια κατασκευάζουμε πραγματικότητες που δεν υποστηρίζουν τα παιδιά που είναι οπτικά μαθητευόμενα ή τα παιδιά που χρειάζονται κοινωνικοποίηση για να κατακτήσουν μια ιδέα ή εκείνα που μπορεί να επωφεληθείτε από τη σκιαγράφηση μιας ιδέας σε αντίθεση με τη σύνταξη της. Πολλές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στο γυμνάσιο περιπλέκονται περαιτέρω από το πώς η κοινωνία γύρω μας φτάνει στις τάξεις μας. Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη δουλειά μας από τον αντίκτυπο του φύλου, της τάξης, της φυλής και της γλώσσας. Ούτε και εμείς. Δεν προετοιμάζουμε τα παιδιά να μπουν σε έναν περίπλοκο κόσμο. Ζουν ήδη σε ένα.
Σκέφτεται τα θεσμικά εμπόδια ως εκείνες τις πρακτικές που περιορίζουν ή κόβουν εντελώς τις ευκαιρίες για τα παιδιά. Και δεν αφορά μόνο την γενική σχολική πολιτική αλλά και τις πρακτικές σε επίπεδο τάξης. Ο Κορνήλιος θυμάται ότι δούλευε με έναν δάσκαλο που επέμενε όλοι οι μαθητές να ολοκληρώσουν μια εργασία προφορικής παρουσίασης με τον ίδιο τρόπο – με τον ίδιο τρόπο που γινόταν στο σχολείο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ένας μαθητής που είχε πρόσφατα μεταναστεύσει από την Ονδούρα και έμαθε αγγλικά μόνος του μέσω του Zoom το προηγούμενο έτος ζήτησε να ηχογραφήσει εκ των προτέρων την παρουσίαση για να βεβαιωθεί ότι είχε τη σωστή γλωσσολογία. Του απορρίφθηκε το αίτημα. «Σκέφτομαι όλες τις φορές που οι δάσκαλοι απαιτούν να γραφτεί κάτι, επομένως αφήνουμε έξω την ευκαιρία για τα παιδιά που πρέπει να φτιάξουν ένα μοντέλο ή να μιλήσουν», εξηγεί, «Σκέφτομαι όλες τις φορές που απαιτούμε να αντιγραφεί κάτι από τον πίνακα, αλλά αφήνουμε έξω τα παιδιά που πρέπει να κατασκευάσουν νόημα από την ερμηνεία».
Πώς αρχίζουμε να αποδομούμε τα εμπόδια;
Ενόψει τέτοιων θεσμικών φραγμών, που συχνά επιδεινώνονται από πρωτοβουλίες σε περιφερειακό ή κρατικό επίπεδο, πού μπορούν οι εκπαιδευτικοί να αρχίσουν να επαναλαμβάνουν τους σχολικούς χώρους τους; Ο Kass συνιστά πρώτα να βρείτε το τελικό αποτέλεσμα. «Μιλάμε πολύ για το τι εκτιμούμε στα σχολεία», λέει, «Απομακρύνετε αυτές τις αξίες και επισημάνετε ποια είναι η ουσία σας. Συμβαίνουν πολλά στα σχολεία, επομένως είναι να ονομάσετε την προτεραιότητά σας. Προτεραιότητά μας είναι να διατηρήσουμε ένα υψηλό πνεύμα στα σχολεία – τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες». Περιγράφει τον επανασχεδιασμένο σχολικό της χώρο ως έναν χώρο όπου όλοι οι ενδιαφερόμενοι νιώθουν μια αίσθηση χαράς και περιέργειας. Είναι ένας χώρος που αντανακλά τη συλλογική μας ανθρωπιά, εξηγεί.
Όταν πρόκειται για την αποδόμηση των φραγμών πρόσβασης, ο Cornelius και ο Kass το σκέφτονται σε τρία δοχεία: κοινωνικό, φυσικό και πνευματικό. Πώς σκεφτόμαστε την πρόσβαση των παιδιών στη δημιουργία φιλιών; Πώς δημιουργούμε φυσικούς χώρους που είναι αγώγιμοι στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν τα tweens (π.χ. – άσε τη σκληρή μπλε καρέκλα!); Και πώς ενδυναμώνουμε τους εκπαιδευτικούς με τη φυλετική και συναισθηματική παιδεία που χρειάζονται για να δημιουργήσουν ένα πρόγραμμα σπουδών που να φαίνεται σχετικό με τα παιδιά;
Επιστρέφοντας στο παράδειγμα του άκαμπτου δασκάλου, ο Κορνήλιος τους ζήτησε να ονομάσουν το συμπέρασμα: «Είναι ότι ο μαθητής επιδεικνύει μάθηση (κάτι που ξεκάθαρα έκανε); Είναι το συμπέρασμα ότι καταλαβαίνουν την έννοια; Ή μήπως πιστεύετε ότι ολοκλήρωσε την αποστολή ακριβώς όπως έγινε τις τελευταίες δύο δεκαετίες;» Είναι ενδεικτικό της αντίστροφης σχέσης που βλέπουμε μεταξύ του χρόνου που περνούν τα παιδιά στο σχολείο και της δημιουργικότητάς τους, πρόσθεσε ο Kass. «Υπάρχει μεγάλη ασυμφωνία μεταξύ των αναγκών των παιδιών και του τρόπου σχεδιασμού των σχολείων. Συχνά, εμείς ως δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, ολόκληρο το σχολικό σύστημα είμαστε κολλημένοι στον τρόπο με τον οποίο γίνονταν πάντα τα πράγματα αντί να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να φανταστούμε ξανά το σχολείο για να επαναφέρουμε τα παιδιά για τα οποία υποτίθεται ότι υπάρχουν».
Τι είναι τώρα το γυμνάσιο;
Δυστυχώς, πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί αισθάνονται αποδυναμωμένοι λόγω παραγόντων στο σχολείο ή στην κοινότητα που δεν ελέγχουν. Οι Cornelius και Kass τόνισαν ότι αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε είναι τι συμβαίνει στους χώρους της τάξης που μοιραζόμαστε και συν-κατασκευάζουμε με τους μαθητές. Μπορούμε να γίνουμε καλοί στο να βλέπουμε παιδιά. Αυτή είναι αξιολόγηση. Μπορούμε να είμαστε καλοί στο να αναλογιζόμαστε αυτό που βλέπουμε. Αυτό είναι το είδος σκέψης που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε ανταποκριτικής προσέγγισης. Και μπορούμε να είμαστε καλοί στο να κάνουμε τις μικρές, συνεπείς και απαραίτητες προσαρμογές στην πρακτική μας που επικεντρώνουν τα παιδιά και ενισχύουν τη μάθηση. Αυτό σημαίνει να ξανασκεφτείς το σχολείο.
