Άλλος ένας αγώνας είναι στα βιβλία!
Ο Ματ και εγώ τρέξαμε το Σώμα Πεζοναυτών 10k μαζί χθες και περάσαμε μια βρεγμένη αλλά διασκεδαστική στιγμή εκεί έξω.
Ήλπιζα ότι η πρόγνωση του καιρού θα βελτιωνόταν, αλλά δυστυχώς όταν χτύπησε ο συναγερμός μας και κρυφοκοιτάξαμε έξω έβρεχε. Η βροχή συνεχίστηκε στη διαδρομή μας με το Lyft μέχρι την εκκίνηση του αγώνα!
Ευτυχώς, είχα σώσει μια από αυτές τις αδιάβροχες μεταλλικές κουβέρτες από έναν προηγούμενο αγώνα, οπότε την πήρα μαζί μου για να με κρατήσει στεγνή πριν ξεκινήσουμε – λειτούργησε αρκετά καλά ως στρώση απόρριψης!
Ο Ματ έφτιαξε στον εαυτό του μια σακούλα σκουπιδιών που έμοιαζε με πουκάμισο – ακούω ότι αυτό είναι όλη η οργή στο Παρίσι. 😉
Νομίζαμε ότι είχαμε αφήσει αρκετό χρόνο για να κατέβουμε εκεί, αλλά ο οδηγός μας του Lyft έκανε μερικές λάθος στροφές και ξέχασα επίσης να υπολογίσω έγκαιρα για να περιμένω στη γραμμή ασφαλείας για να μπω στην περιοχή εκκίνησης – ωχ!
Επιπλέον, έπρεπε να πάω στην τουαλέτα, οπότε έπρεπε να περιμένουμε στις ουρές porta potty μόλις φτάσαμε μέσα. Άκουσα τον αγώνα να ξεκινά από το porta potty – womp, womp. Την επόμενη φορά δεν θα το κόψουμε τόσο κοντά!
Γρήγορα τρέξαμε και βρεθήκαμε με όλους τους άλλους.
Και μετά φύγαμε!
Δεδομένου ότι δεν είχαμε χρόνο να μπούμε στο σωστό μαντρί μας πριν ξεκινήσει ο αγώνας, καταλήξαμε πιο πίσω από ό,τι είχαμε προγραμματίσει και έπρεπε να κάνουμε πολλά ύφανση και στριμώξεις από τον κόσμο για τα πρώτα ή δύο μίλια, αλλά μην ανησυχείτε – I‘ Δεν είμαι σε μορφή δημοσίων σχέσεων αυτή τη στιγμή ούτως ή άλλως, οπότε δεν μας πείραζε να το κρατήσουμε casual. 😉
Η βροχή, που είχε σταματήσει τη στιγμή που ξεκινούσε ο αγώνας, άρχισε πάλι πάνω μας όταν χτυπήσαμε τη γέφυρα του 14ου δρόμου.
Darn – Ήλπιζα ότι ήμασταν στο ξεκάθαρο!
Ο Matt και εγώ είπαμε και οι δύο ότι δεν μας πειράζει να τρέχουμε στη βροχή – μπορεί να είναι διασκεδαστικό, στην πραγματικότητα! – Δεν είναι τόσο διασκεδαστικό το πριν + μετά τον αγώνα στη βροχή…
Θολή selfie λήψης δράσης:
Όταν έτρεξα τον πλήρη Μαραθώνιο του Σώματος Πεζοναυτών το 2016, οι τροχοί μου βγήκαν πραγματικά σε αυτή τη γέφυρα, οπότε είναι πάντα ωραίο να τρέχεις πάνω από αυτό στα 10k και να μην πονάς. 😉
Πάντα ξεχνάω πόσο μεγάλη είναι αυτή η γέφυρα κατά τη διάρκεια του αγώνα, ωστόσο – την τρέχω συχνά με φίλους, αλλά απλώς κάνουμε ένα μέρος της πριν κατευθυνθούμε στο μονοπάτι Mt Vernon κατά μήκος του GW Parkway – νομίζω ότι η γέφυρα είναι νόμιμη περίπου 2 μίλια μακρύς ο τρόπος που το κάνει ο αγώνας!
Έφτασε στη Βιρτζίνια!
Ο Ματ και εγώ κρατήσαμε το ρυθμό χαλαρά, έτσι νιώθαμε και οι δύο αρκετά καλά, αλλά σίγουρα κουραζόμασταν μέχρι το τελευταίο μίλι.
Πάντα ενθουσιάζομαι όταν βλέπουμε αυτή τη θέα – σημαίνει ότι βρισκόμαστε στην αρχική ευθεία, με τον τερματισμό ακριβώς στη γωνία μπροστά (και σε έναν λόφο – περίπου)!
Εδώ είναι ο λόφος! Δεν μπορούσα να διαχειριστώ ένα μη θολό πλάνο, αλλά ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου που το ενίσχυσα – ένιωθα πολύ δυνατός σε αυτόν τον λόφο που ήταν ωραίος επειδή είναι αρκετά απότομος, ειδικά στο τέλος του αγώνα!
Θυμάμαι ότι το έκανα στο τέλος των 26,2 μιλίων και OOF. Είναι δύσκολο.
Άλλο ένα θολό στιγμιότυπο από τη γραμμή τερματισμού – πάντα το αγαπημένο μου μέρος ενός αγώνα για να ανεβάζω τον ρυθμό λίγο πριν μπω στον τερματισμό!
Ο Matt και εγώ το πήραμε πραγματικά, ώστε να μπορέσουμε να τελειώσουμε με μια υψηλή νότα. 🙂
Και έγινε! Τα μετάλλια φέτος ήταν ωραία όπως πάντα – περήφανοι που το κέρδισα!
Σίγουρα δεν είναι ο ταχύτερος αγώνας μου, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο μας μίλι διήρκεσε σχεδόν 11 λεπτά λόγω όλης της ύφανσης, εντυπωσιάστηκα που μειώσαμε τον μέσο όρο του ρυθμού/μίλι αρκετά μέχρι το τέλος.
Νομίζω ότι τρέχαμε περίπου 9:30 λεπτά/μίλι για τον υπόλοιπο αγώνα, κάτι που ήταν σωστό – δεν προσπαθούσα να είμαι εξουθενωμένος την υπόλοιπη μέρα γιατί έπρεπε να μπω δεξιά σε ένα τρένο για να κατευθυνθώ προς τη Φιλαδέλφεια !
Ο Ματ και εγώ πιάσαμε λίγο νερό και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε ακριβώς στο σημείο του τερματισμού: το δωρεάν περίπτερο με καρπούζι!
Το Watermelon Board είναι ένας από τους χορηγούς αγώνων, και επίσης μακροχρόνιος χορηγός του blog μου. πολύ ευγενικά έκαναν δώρο σε εμένα και στον Matt τις σαλιάρες μας για αυτόν τον αγώνα (συν μερικούς αναγνώστες του ιστολογίου που κέρδισαν το δώρο που έκανα για μερικές πλήρεις σαλιάρες μαραθωνίου – πώς πήγαν, κυρίες;!).
Είναι πάντα υπέροχο να βλέπω τη Summer και τη Stephanie, τις επαφές μου στο Watermelon Board, προσωπικά – μου αρέσει να δουλεύω με την ομάδα τους!
Και το καρπούζι είναι πάντα το καλύτερο, αλλά μετά από ένα τρέξιμο είναι ακόμα καλύτερο. Ενυδάτωση + αναπλήρωση θρεπτικών συστατικών σε μια απολαυστική συσκευασία! Η Riese ήταν πολύ ενθουσιασμένη που φέραμε και λίγο καρπούζι στο σπίτι. 😉
Ο Ματ και εγώ είχαμε σχέδια να περπατήσουμε και να πάρουμε brunch στο Άρλινγκτον μετά τον αγώνα, αλλά άρχισε να πέφτει πολύ λίγο μετά το ραντεβού μας με το καρπούζι, οπότε αντ‘ αυτού πήγαμε ακριβώς στο μετρό και μετά κατευθυνθήκαμε σε ένα brunch κοντά στο σπίτι στο Del Ray. – Στάμπινγκ.
Τα lattes ήταν απαραίτητα.
Είχα το λαχανικό τους με αυγά ποσέ και έναν λεμονάτο πουρέ αβοκάντο – υπέροχο! Επιπλέον, μερικές μπουκιές από το σάντουιτς με μπισκότο Matt’s.
Παρά τον καιρό, ήταν ένα πραγματικά διασκεδαστικό πρωινό! Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στους εθελοντές που ήταν εκεί έξω και μας στήριξαν, ειδικά στη βροχή. Και ευχαριστώ στον Paul από Capital Energy Training για το τέντωμα και την κινητικότητα του ισχίου μαζί μου την Παρασκευή καθώς ετοιμαζόμουν για τον αγώνα!
Θα σας αφήσω με μια αστεία σειρά φωτογραφιών – η Riese πιστεύει ότι το foam rolling είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό και θέλει πάντα να συμμετέχει στη δράση όταν το κάνουμε μετά από τρέξιμο/αγώνα. 😉
🙂
Να έχετε μια υπέροχη μέρα, φίλοι – είμαι στη Φιλαδέλφεια για το Food + Nutrition Conference + Expo (FNCE) τώρα – Βασικά ανέβηκα στο τρένο χθες αμέσως μετά το καθάρισμα!
Άργησα λίγο στη δράση (ξεκίνησε το Σάββατο), αλλά άξιζε τον κόπο για τη διασκέδαση των 10 χιλιάδων. Μπορείτε να δείτε τι κάνω Ίνσταγκραμκαι θα επιστρέψω την Τετάρτη με περισσότερες ενημερώσεις!
Ποιος άλλος έτρεξε χθες; Πώς πήγε?
